این موضوع که کروم یکی از عناصر ضروری و مورد نیاز بدن بشمار می‌آید کاملا اثبات شده است بگونه‌ای که اختلالات ناشی از کمبود آن در بدن انسان و حیوانات به خوبی روشن شده است اما هنوز بدلیل کمبود اطلاعات مقدار دقیقی بعنوان مقدار مورد نیاز بدن در رژیم غذایی انسان معرفی نشده است. سازمان جهانی بهداشت برای هر فرد حداقل مقدار کروم مورد نیاز را حدود 33 میکروگرم در روز برآورد کرده است(4).
مخاطرات بهداشتی کروم تا حدود زیادی به ظرفیت آن وابسته است. شکل فلزی کروم دارای مخاطرات اندکی است تا جایی‌که در برخی از منابع آن را بی خطر معرفی نموده‌اند. کروم سه ظرفیتی همانگونه که پیش از این هم ذکر گردید در مقادیر اندک ماده‌ای مغذی بشمار آمده و جذب آن در بدن مورد نیاز است. اما کروم شش ظرفیتی اکسید کننده‌ای قوی است که ورود و جذب آن در بدن با مخاطرات متعددی همراه می‌باشد.
صرف نظر از بررسی‌های انجام شده بر روی حیوانات آزمایشگاهی، اثرات کروم شش ظرفیتی بر روی انسان را می‌توان به شرح زیر خلاصه کرد:
اثرات سمی: تماس پوستی با گروهی از ترکیبات کروم موجب زخم در پوست می‌شود. در افراد دارای حساسیت، واکنش‌های حساسیتی می‌تواند شامل قرمزی شدید پوست و تورم باشد. زخم‌های پوستی، واکنش‌های خورنده روی تیغه بینی و درماتیت‌های تحریکی از جمله دیگر عوارضی است که در افراد در معرض کروم شش ظرفیتی گزارش شده است. زخم و سوراخ شدن تیغه بینی در دو سوم افرادی که در معرض این ماده بصورت اسید کرومیک در تراکم‌های بیش از 20 میکروگرم بر متر مکعب بوده‌اند، مشاهده شده است.
بررسی کارگرانی که بصورت شغلی در معرض استنشاق کروم بوده‌اند نشان داده است که استنشاق کروم شش ظرفیتی با تحریک دستگاه تنفس موجب تحریک راه‌های هوایی ریه و انسداد آنها می‌گردد. تحریک طولانی مدت ریه‌ها در نتیجه استنشاق ذرات این ماده ممکن است تحریک مزمن و احتقان (پرخونی غیر عادی)، حساس شدن ریه‌ها و در نتیجه ظهور علایم آسم و گروهی از دیگر اختلالات ریوی را در پی داشته باشد. البته موضوع سرطان‌زایی ترکیبات کروم شش ظرفیتی و افزایش ابتلای به سرطان ریه بواسطه مواجهه مزمن امری مسلم و اثبات شده است